Ik ben Solita van Duin, 54 jaar, getrouwd met pensionado Hans en wonend in Ten Post, Groningen. Van oorsprong Medisch bioloog; maar al sinds lange tijd werkzaam op de Universiteit van Groningen als studieadviseur en studentvaardigheidstrainer (leuk woord voor galgje) bij de Faculty of Science & Engineering (even duur doen).  

Als paardenliefhebber en bioloog raakte ik al snel gefascineerd door de briljante anatomische, fysiologische en biofysische eigenschappen die zich over miljoenen jaren heen in de paardenhoef hebben ontwikkeld. Inmiddels bekap ik al jarenlang mijn eigen paarden en die van een bescheiden klantenkring.  Want gedomesticeerde hoeven behoeven onderhoud.

Onze eigen kids, een zoon en dochter van 23 en 24jr hebben reeds ons nest verlaten... (lees meer)

Ik ben inmiddels al een paar jaar lid van de redactie van de VrijRuiter. Het is nog steeds ontzettend leuk om te doen. Niet alleen is het leuk om te schrijven, maar ook leer ik er steeds meer dingen bij. 

Wat kan ik over mezelf vertellen? Ik woon met mijn man en onze jongste zoon op een oude boerderij in het rustige Kuinre. Onze oudste zoon studeert in Nijmegen.
We hebben een bedrijf met IJslanders en geven lessen en ritten met deze fantastische paarden in het Kuinderbos. Het is in het bos heerlijk rustig, we komen vaak maar 1 of 2 mensen tegen. Op onze boerderij staan 32 IJslanders , 2 Shetlanders en een paar pensionpaarden. Het lijkt hier een beetje op een kinderboerderij, want we hebben ook nog 12 katten, 5 honden, 12 kippen en 7 hanen. Het is wel druk, maar ook ontzettend leuk om te doen. Vervelen doen we ons niet!

Met lesgeven, maar ook tijdens de ritten, let ik op de samenwerking tussen ruiter en paard. Houding speelt daarbij een belangrijke rol. Het belangrijkste is de ontspanning. Veel ruiters krijgen, ook nu nog, te horen dat ze de hakken naar beneden moeten drukken. De spanning die dat veroorzaakt bij de ruiter en dus ook bij het paard, zijn vreselijk.Ik heb verschillende IJslanders die niet meer goed kunnen tölten als er zoveel spanning in de ruiter zit. En dan is het fantastisch om te zien hoe goed het gaat als de mensen gewoon ontspannen! Je rijdt voor je plezier en je ontspanning. Omdat het leuk is en omdat je je goed voelt als het goed gaat.

Tenslotte, als je jezelf goed voelt, is het ook makkelijker goed om te gaan met je medemens en/of (mede)paard. En als je iemand prettig kan laten voelen, zal zijn/haar omgeving daar ook door beïnvloed worden. Zo krijgen we toch ons kleine stukje wereldvrede. Ik hoop dat ik via de VrijRuiter daar een bijdrage aan kan leveren. Oh ja, mocht je meer willen lezen over mijn paarden, Kuinre of IJslanders in het algemeen, kijk dan eens op onze site www.foxan.nl.

In 2004 had ik mijn eerste eigen paard, hij was een nakomeling van de paarden die ik vroeger verzorgd en gereden had. Mijn stalgenoten waren allemaal fanatiek wedstrijdruiters en ik was meer van het gewoon gezellig buitenrijden. Ik denk dat ik me een beetje alleen voelde daarin en daarom op zoek ging naar een vereniging om lid van te worden en zo kwam ik bij de NVVR uit. Gelukkig er waren nog meer mensen die wél van paarden houden en géén wedstrijdambities hebben! 

Tussen mijn middelbare school en studie chemie, heb ik een tijdje gewerkt als eindredacteur van een huis-aan-huis-blad, maar toen besloot ik dat journalistiek geen optie was. Tijdens mijn studie heb ik freelance geschreven voor het paardentijdschrift Amazone.

Thuis hebben we zeven paarden, twee zijn er van mij en vijf van mijn partner. Mijn partner is ook al jaren lid van de NVVR en daarnaast reed hij endurance op subtop niveau. We hebben drie dravers, een IJslander, een Haflinger en twee Arabjes (vader en zoon). De gemiddelde leeftijd van de paarden ligt hoger dan die van de paarden in Soest. We gaan graag met onze paarden naar de ruiterweekenden van de NVVR, lekker paardrijden zonder stress van wedstrijden. 

In het dagelijks leven ben ik van chemicus naar docent natuurkunde gegaan en inmiddels het onderwijs verlaten en alweer wat jaren werkzaam als paardentandarts. Ontzettend leuk werk, omdat je bij veel mensen thuis komt en we altijd ruim de tijd hebben om gezellig over paarden te praten. 

De VrijRuiter heb ik zelf altijd met veel plezier gelezen, het is echt een blad voor en door de leden, dat maakt het ook veel leuker dan de commerciële paardentijdschriften. 

In 2022 heb ik me na een pauze van ongeveer tien jaar weer aangemeld als lid. Ik ben ook geen onbekende binnen de NVVR, want ik was indertijd al actief als eindredacteur van de VrijRuiter en als bestuurslid (secretaris).
De oud-gedienden zullen mij kennen met Linde, de Trakehner-merrie waar ik zo ongeveer alles mee heb gedaan wat je met een paard kunt doen. Helaas heb ik haar in 2016 moeten laten inslapen. Het gat in mijn hart is nog steeds niet helemaal geheeld…
Maar sinds juli 2022 is er een nieuwe dame in mijn leven; Taruga II. Een valk-kleurige, Nederlands gefokte volle PRE, geboren in januari 2021. Zij mag voorlopig lekker kleuteren. Intussen rij ik met veel plezier op Renske, een Friese merrie van een vriendin. Helaas komt er niet veel van solo buitenrijden, want dat vindt zij namelijk reuze-spannend. In paardengezelschap gaat het wel goed.
Sinds ik weer lid ben, redigeer ik voor de VrijRuiter. Daarnaast ben ik webmaster van deze website, en sinds juli 2023 penningmeester.

Ik ben Marloes Nijland, woon in Etten-Leur en werk als redactie coördinator bij een uitgeverij, freelance tekstschrijver en Luisterkindwerker. Sinds een paar jaar lid van de redactie van de VrijRuiter, eerst als schrijver, nu als redacteur. Op mijn 9^e mocht ik een proefles bij de manege volgen, na lang zeuren bij mijn ouders! Ik heb 13 jaar op die manege gereden, daarna zo’n 13 jaar bij een centrum dat de paarden inzette voor therapie met kinderen. Veel mooie dingen zien gebeuren. Nu een tijdje ‘paardloos’, maar dat maakt de VrijRuiter weer een beetje goed.

Mijn naam is Mandy, woonachtig in Heerhugowaard. In het dagelijks leven paraveterinair hobbymatig fok ik sinds 2010 kindersportpony’s, bij voorkeur met stippen. Ik vind het leuk om beginnende kinderen te leren paardrijden, iets waar de pony’s uitermate geschikt voor zijn. De pony’s leven-  en groeien op in een gemengde kudde. Ook de jonge hengsten welke veel kunnen leren van de oudere ruinen en dragende merries. Als ik beginnende ruiters begeleid vind ik het een uitdaging om deze zo snel mogelijk te leren om mee te zitten met de pony en om het voor de pony leuk en uitdagend te houden.

Hoi, ik ben Birgit, alweer zo'n 20 jaar lid. Ben wekelijks te vinden in het Speulderbos met mijn Oldenburger, Voice. Mijn vorige paard was Loraine, een echt NVVR 'doe' paard, ze is 20 jaar bij me geweest en we hebben samen enorm veel plezier gehad!
Ik zet me in voor de VrijRuiter, een waardevol stukje erfgoed binnen de NVVR, ben bestuurslid voor de redactie en houd me met plezier bezig met Eendaagse Activiteiten.
Mijn doel binnen de NVVR is dat er zoveel mogelijk leden genieten van hun betrokkenheid bij de vereniging, dat men geniet van de paardige taal die we spreken, dat er een goed gevulde kalender is en dat leden gezellig met elkaar kunnen afspreken. Gewoon een beetje olie tussen de raderen.