In 2004 had ik mijn eerste eigen paard, hij was een nakomeling van de paarden die ik vroeger verzorgd en gereden had. Mijn stalgenoten waren allemaal fanatiek wedstrijdruiters en ik was meer van het gewoon gezellig buitenrijden. Ik denk dat ik me een beetje alleen voelde daarin en daarom op zoek ging naar een vereniging om lid van te worden en zo kwam ik bij de NVVR uit. Gelukkig er waren nog meer mensen die wél van paarden houden en géén wedstrijdambities hebben! 

Tussen mijn middelbare school en studie chemie, heb ik een tijdje gewerkt als eindredacteur van een huis-aan-huis-blad, maar toen besloot ik dat journalistiek geen optie was. Tijdens mijn studie heb ik freelance geschreven voor het paardentijdschrift Amazone.

Thuis hebben we zeven paarden, twee zijn er van mij en vijf van mijn partner. Mijn partner is ook al jaren lid van de NVVR en daarnaast reed hij endurance op subtop niveau. We hebben drie dravers, een IJslander, een Haflinger en twee Arabjes (vader en zoon). De gemiddelde leeftijd van de paarden ligt hoger dan die van de paarden in Soest. We gaan graag met onze paarden naar de ruiterweekenden van de NVVR, lekker paardrijden zonder stress van wedstrijden. 

In het dagelijks leven ben ik van chemicus naar docent natuurkunde gegaan en inmiddels het onderwijs verlaten en alweer wat jaren werkzaam als paardentandarts. Ontzettend leuk werk, omdat je bij veel mensen thuis komt en we altijd ruim de tijd hebben om gezellig over paarden te praten. 

De VrijRuiter heb ik zelf altijd met veel plezier gelezen, het is echt een blad voor en door de leden, dat maakt het ook veel leuker dan de commerciële paardentijdschriften.