Trektocht 1 over de Veluwe 2019

Weet je, zei Michiel, jullie doen zo veel met de paarden dat jullie echt eens bij de NVVR moeten gaan kijken. 

Nou is de NVVR voor mij nog steeds de Nederlandse Vereniging voor Rechtspraak maar na enig speuren op google en Facebook ben ik toch uitgekomen bij de enige echte NVVR. 

We hebben toen maar meteen de stoute schoenen aangetrokken en zijn allebei, moeder en dochter lid geworden en hebben ons opgegeven voor de meerdaagse trektocht te paard over de Veluwe. 

Gelukkig stond in de beschrijving dat de overnachtingen voor en mens en paard waren geregeld en dat ontbijt en lunchpakketjes ook tot de verzorging behoorden. 

Tempo en de route mochten we zelf bepalen. 

 

 

We kregen per mail een mooi overzicht van de drie groepen en adressen van de overnachtingslocaties en alle andere vragen werden telkens uitgebreid beantwoord door Stacy. 

Los van alle mensen in de omgeving die zeiden ‘weten jullie het zeker?’ en de voorspelde hittegolf hebben we onze paarden ingeladen en gebracht naar het startadres Huifkarcentrum de Kronkel in Assel.

Door allerlei pech zoals kreupele paarden en kapotte auto’s was onze groep van zes personen inmiddels uitgedund tot twee, maar gelukkig waren de andere groepen nog goed gevuld. 

We hebben nog een moment gedacht dat onze groep was uitgedund door het allround kasteel van mijn dochter genaamd New Years Eve’s Unexpected Harry en mijn net zadelmakke driejarige tuiger die gelukkig maar 1.48m is. 

Stacy verzekerde ons dat het echt niet aan ons lag en na die geruststelling zijn we dag 1 vertrokken vanaf Huifkarcentrum de Kronkel naar van der Valk de Cantharel in Apeldoorn. 

We hadden een route uitgezet van 18 km en die hebben we - mede dankzij de goede verzorging en het heerlijke ontbijt van Maarten - wandelend naast de paarden volbracht. 

De snelweg over, een spoorwegovergang, kuddes fietsers en enge zelfstandig opererende grasmaaiers hebben we onderweg keurig overleefd.

Een heerlijke douche en weidegang voor de paarden met dank aan Herm en voor ons een douche met als afsluiting een dinerbuffet maakten dat we de volgende ochtend met lunchpakket op pad konden richting de Fjordenmanege in Hoenderloo.

Een lunchpakket met appels en broodjes meenemen was op zich nog best een kunst omdat Harry in de gaten kreeg dat er naast een ruiter, reservekleding en waterflessen ook nog eetbare zaken op zijn en Lytho’s rug vervoerd werden. 

De lunchpakketten hebben we daarop maar gewoon met de paarden gedeeld wat ook wel zo gezellig was.

Deze keer was het een korte route van 12 km die we te paard hebben afgelegd.

Ook in Hoenderloo kregen een gastvrije ontvangst door Joke en een heerlijke verzorging van paarden en ruiters. 

Van de Fjordenmanege naar Onder de Kastanje in Kootwijk was voor ons een route van ruim 23 km. 

We hadden bij een bezoekje aan de andere groep (dankzij taxiStacy) de locatie al gezien en kennis gemaakt met gezellige NVVR collega’s en hun paarden die er de avond ervoor verbleven, Haflingers, een Fell pony en een prachtige Nordsvensk Brukshast genaamd Hampus.

Zo leuk om te zien en te horen dat ieder op zijn eigen manier bezig was met paarden en aan het genieten was van deze door de hitte af toe meer op een woestijntocht lijkende trektocht.

Na 23 km ploeteren door het zand, want we hadden met onszelf afgesproken ook de derde dag - gezien de zware bodem en de hitte - er niet op te gaan zitten werden we hartelijk ontvangen door Renate van Onder de Kastanje. 

Wat een locatie waar je vanaf het toilet en onder de douche je paard kunt zien staan in een werkelijk grasgroen weiland.

De laatste dag zou ons terug brengen naar Huifkarcentrum de Kronkel en hoe mooi het daar ook was we moesten ’s ochtends toch echt even moed verzamelen. 

Het einde van deze meerdaagse ervaring kwam immers al weer in zicht. 

Deze dag mochten we er weer op en we hadden een route van slechts 11 km dus dat moest te doen zijn. 

Te paard wegrijden bij Onder de Kastanje over de weg is niet zo’n probleem - ook niet met een driejarige - maar een hertenhuisvlieg helpt op zo’n moment niet echt. 

Na het vangen van dat beest in een boterhamzakje (waar hij thuis in Almere uit is ontsnapt) leek de route even rustig te gaan verlopen totdat we drie menkarren zagen staan die het zelfde pad op wilden draaien. 

Daar steeg mijn watjes gehalte en heb ik met een grijnzende dochter de geplande route veiligheidshalve een kilometer verlegd. 

De in mijn ogen veel te steile helling aan het einde van deze alternatieve route (er stond echt ruiterpad) heb ik overleefd doordat mijn dochter stoer voorop ging met Harry en zij mij naar beneden heeft gepraat.

Na totaal 65 km kwamen we weer terug bij Huifkarcentrum de Kronkel en was er sprake van een mengeling van 'oh wat zijn we goed bezig geweest' en 'we willen hier niet meer weg’.

 

Wat een heerlijke ervaring zo’n meerdaagse door de NVVR georganiseerde trektocht,  super leuk, super leerzaam en zo trots op onze paarden.

Ik wil Stacy (en Kiki) graag bedanken voor al hun inzet en creativiteit tijdens deze NVVR meerdaagse. Onze teamfotograaf en de hoofdgroom van Team Relax, lees mijn ouders, hebben fantastische hand- en spandiensten verricht en Caitlin bedankt voor die twee keer dat ik mij echt een watje voelde op mijn driejarige draak en jij mij met overtuiging naar de eindstreep hebt gekregen (meer dan een bakstuk is er niet gesneuveld).

WhatsAppFacebookTwitterPinterest

 
Rit Verslagen Overzicht