‘Langs bij Leslie Sablerolles'

Artikel Herfst VrijRuiter 2024, Interview: Birgit Stins

Op 11 juli was ik met een bloemetje op bezoek bij Leslie Sablerolles in Amersfoort.Op alle ALV’s waar ik naar toe gegaan ben, was Leslie er ook. Sterker nog: sinds de oprichting van de NVVR is Leslie op elke ALV! Ze is er gewoon!”

Op 29 mei 1986 richtte Leslie met een paar mede-enthousiastelingen de NVVR op. Eigenlijk waren ze een paar boshobbelaars die zich in geen andere sportorganisatie konden herkennen. Nadat ze er een jaar over gebrainstormd hadden, hebben zij de stap genomen om de nieuwe vereniging vast te leggen. Dat groepje bestond uit Peter Offenberg, Mary Ann Zijderveld, Yvonne Huntelerslag, Martje Fentener van Vlissingen, Yvonne Bakkers, Ab Bauman en de aanstichter zelf, Leslie Sablerolles.

Ze waren het erover eens dat het een serieuze vereniging moest worden, met een echt bestuur dat bestond uit een voorzitter, penningmeester en secretaris. Dus werd het een bezoek aan de notaris, Kamer van Koophandel etcetera en kwam er een bijbehorende serieuzere naam dan ‘de Boshobbelaars’. Dat werd de Nederlandse Vereniging voor Vrijetijds Ruiters. De NVVR was ontstaan! 

In die tijd was er natuurlijk nog geen internet en kon je moeilijk informatie vinden over hoe je paardvriendelijk met je paarden om kon gaan. Het Duitse blad ‘Freizeit im Sattel’ was een populair blad onder de leden. Vanaf het begin van de vereniging werden er inhoudelijke artikelen geplaatst en gecommuniceerd via de ‘VrijRuiter’, wat toen bestond uit gezamenlijk A4’tjes kopiëren, vouwen, nieten en verzenden. Iets dat we ons nu misschien niet meer kunnen voorstellen.

Leslie had toentertijd Don Diego, een Arabier, ooit als veulen gekocht in Duitsland bij een fokker die fokte voor de renbaan. Iedere zomervakantie was ze wel 3 weken in het zadel te vinden. Dan was ze op trektocht en legde zeker zo’n 1000 km af. Elk derde uur hield ze als vaste regel om dan naast haar paard te gaan lopen, onder het mom ‘even de spieren ontspannen’. Leslie was gedurende het jaar altijd druk bezig met hoe pak je in en hoe maak je de spullen aan je zadel. Binnen de vereniging werd gretig gebruik gemaakt van haar kennis.

Ik vraag hoe ze dan de route plande. “Wat dacht je!” antwoordt ze.“Gewoon een kaart! En voor de mooie weggetjes vroeg ik altijd de inboorlingen welke het beste te nemen. Van tevoren plannen had geen zin, want alleen de mensen die in het gebied bekend zijn kennen de mooiste plekjes!” Accommodatie afspreken deed ze niet. “Er is niets vervelender als je iets moet halen en het komt niet uit,”aldus Leslie. Er waren ook genoeg leden die vroegen om op trektocht mee te kunnen gaan. “Echt niet”, zei Leslie, “dan heb ik nog geen vakantie!”

Leslie heeft tot haar 40ste met springpaarden gewerkt. Springen deed ze zelf niet. “Sommige paarden wilden niet, maar ze moesten.” Leslie haatte dat. Ze zag ook hoe een jong paard onvakkundig met een hackamoore gereden werd en er vandoor ging. Het paard waar Leslie mee bezig was, wilde achter dat paard aan en heeft Leslie daardoor flink geblesseerd. Gelukkig is ze goed hersteld van het ongeluk. De toenmalige baas verkocht uiteindelijk de paarden omdat zijn dochter ermee ophield. En toen? Leslie: “Ik vond geen nieuw adres om te werken, alleen stagebaantjes. Dat ging ik niet doen natuurlijk! Via het arbeidsbureau kon je verschillende opleidingen volgen. Maar secretaresse was niets voor mij, met de hele tijd binnen zitten.” Iets stoerders was haar meer op het lijf geschreven en dus is ze uiteindelijk lasser geworden.
“Ik heb zoveel ringetjes met een pin gesmeed, dat was handig voor onderweg als je dat tussen de stenen vast kon slaan, dan had je een plek om je paard aan te binden.” Later is Leslie nog onderwijsassistent geworden. Het gaf haar voldoening om probleemkinderen te helpen.

Wat ziet Leslie als verschil tussen de NVVR vroeger en nu? “Geen,” is direct haar antwoord. “De NVVR streeft nog steeds dezelfde doelen na. Ook met ruiterpaden.”Ik zeg dat er tegenwoordig al veel vastligt. Haar antwoord: “dat was toen ook al, maar blijf aangeven, blijf in gesprek.” Leslie merkt dat de NVVR nog steeds dezelfde groep mensen is en dat er in het DNA van de vereniging weinig veranderd is. Alleen minder leden. Leslie begrijptdat er tegenwoordig een andere dynamiek is door de huidige digitalewereld, zoals Facebook.

Ik vroeg wat Leslie de NVVR wil meegeven. Ze keek me met twinkelende heldere blauwe ogen aan:
‘Fantastisch hoe de vereniging het doet en ik hoop dat nog meer mensen ervan kunnen gaan genieten.

En de Vrijruiter, daar ben ik ook heel blij mee.
Heel hartelijk dank voor de mooie bloemen en groeten aan alle leden. Dank jullie wel!’

We hopen Leslie nog weer te kunnen verwelkomen op een volgend moment en zeker de volgende ALV! Ook al doemt voor haar een lange reis op de horizon… Met altijd de NVVR in haar hart: ‘het is mijn kindje!’.

11 juli 2024

Leslie overleed 13 augustus 2024 te Amersfoort